Aspaldi bazen pertsona bat misteriotsu samarra, ez zen inoiz kalera ateratzen, oso arraroa zen. Inork ez zekien ezer hari buruz.
Egun batean, mutil dohakabe bat bere lagunekin pilotan jolasten ari zen eta haien lorategira sartu zen.Mutikoa atea jotzera ausartu zen baloia itzultzeko.
– Mesedez andrea, eman al didazu pilota?
– Seguru ume, sartu.
- ADOS.
Oso etxe arraroa zuen, bostehun urte pasako balira bezala, amaraunez, saguz eta iluntasun handiz betea etxe osoan. Bat-batean oso gauza arraro bat ikusi zuen eta ihes egitea erabaki zuen.
- Baina zertan ari zara umea? Oraindik ez duzu onena ikusi.
–Utzi nazazu!Utzi nazazu!
– Ez dut gomendatzen korrika egitea, mutil.
Leihoak itxita zeuden, hormetatik odola ateratzen zen gutun moduan: "Sartu bazara ez zara inoiz aterako".
Mutilak kristala apurtzea erabaki zuen ateratzeko. Bat-batean dena ilun bihurtu zen, ez zegoen inor, dena hutsik zegoen eta orduan kale osoa errealitatera itzuli zen.
«Baina zer... zer gertatu da? Zer zen lorategian? «Hala zen... Ez dakit, ezin dut deskribatu ere egin, badakit iluntasun eta odol geruza batez estalita nengoela».
—Aizu! Azenarioa! Zer gertatu da?Zergatik ez duzu baloia?
– Ni… Ez dakit, gaizki sentitzen naiz, etxera joango naiz.
Lo egitea erabaki zuen eta lo zegoela, etengabe entzuten zuen zarata gogaikarri bat, "Oraindik ez duzu onena ikusi".
Esnatu eta silueta bat ikusi zuen, emakume misteriotsuarena zen, eta gogoratu zuen berak esan ziola bere izena, Ruperta zuen izena. Azkar bilatu zuen Interneten izenaren esanahia eta zera esan nahi zuen: "Sorginkerian pentsatzen duen emakume misteriotsua eta ukitu psikopatikoa duena".
Harrezkero, leku ilunetan nengoen bakoitzean emakume arraroaren silueta ikusten nuen.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina